Ευρωπαϊκή Γιορτή Πουλιών '18- Λέσβος Eurobirdwatch '18- Lesvos

 Ευρωπαϊκή Γιορτή Πουλιών 

Στη Λέσβο, για άλλη μια χρονιά (την πέμπτη συνεχόμενη), το Κέντρο Περιβαλλοντικής Ενημέρωσης Καλλονής και η Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία διοργανώνουν ΕΞΟΡΜΗΣΗ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗΣ ΠΟΥΛΙΩΝ με αφορμή την Ευρωπαϊκή Γιορτή των Πουλιών, αυτή την Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2018 κατά τις ώρες 9:30 με 13:30, στην ανατολική πλευρά της Αλυκής Καλλονής. Η εξόρμηση-ξενάγηση στα πουλιά της Αλυκής θα γίνει με εξοπλισμό του Κέντρου (τηλεσκόπια, κυάλια), στο χωματόδρομο που ξεκινά από το παρατηρητήριο επί του κεντρικού δρόμου Καλλονής-Μυτιλήνης (απέναντι από τη Μεταφορική Καλλονής) και απευθύνεται σε μικρούς και μεγάλους.

Φέτος γιορτάζουμε τη 25η επέτειο της Ευρωπαϊκής Γιορτής Πουλιών! Η Ευρωπαϊκή Γιορτή των Πουλιών είναι ένα ετήσιο γεγονός που λαμβάνει χώρα το πρώτο Σαββατοκύριακο του Οκτωβρίου σε περισσότερες από 100 χώρες και συντονίζεται από την παγκόσμια ομοσπονδία περιβαλλοντικών οργανώσεων για την προστασία των πουλιών BirdLife International. Στην Ελλάδα ο συντονισμός των εκδηλώσεων γίνεται από την Ελληνική ΟΡΝΙΘΟΛΟΓΙΚΗ Εταιρεία, εταίρο της BirdLife στην Ελλάδα. 

Kύριος στόχος της εκδήλωσης είναι η ενημέρωση – ευαισθητοποίηση του κοινού για την ανάγκη προστασίας των μεταναστευτικών πουλιών, καθώς και των περιοχών αναπαραγωγής τους, των ενδιάμεσων σταθμών στις μεταναστευτικές τους διαδρομές και των τόπων διαχείμασής τους. 

Ταυτόχρονα, το Κέντρο Περιβαλλοντικής Ενημέρωσης Καλλονής θα συμμετέχει στην δράση καταγραφής των πουλιών (RIA-Rapid Information Action) συγκεντρώνοντας και αποστέλλοντας την ίδια μέρα στην παγκόσμια βάση δεδομένων της εκδήλωσης τη λίστα με τα είδη πουλιών που θα παρατηρηθούν και τους αριθμούς τους.

ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

περισσότερες πληροφορίες στο: 6972-809610

#Eurobirdwatch2018

Ουτοπίες και δυστοπίες της Ανθρωπόκαινου Εποχής

  ΜΗΧΑΝΕΣ ΤΟΥ ΝΟΥ  

84-epistimi.png

29.09.2018, 

γράφει ο Σπύρος Μανουσέλης *

Η «Ανθρωπόκαινος γεωλογική εποχή» είναι ένας επιστημονικά ουδέτερος και φαινομενικά αθώος τρόπος για να περιγραφεί η ορατή πλέον απειλή για μια πλανητική βιολογική-οικολογική καταστροφή, για την οποία θα ευθύνεται αποκλειστικά το ανθρώπινο είδος.

Οπως είδαμε στα τελευταία μας άρθρα, υπάρχουν ήδη αρκετά σαφείς ενδείξεις -αν όχι αποδείξεις- ότι βαδίζουμε ολοταχώς προς την «έκτη μαζική εξαφάνιση» του γήινου βιόκοσμου: μία πλανητικής κλίμακας καταστροφή που τα αίτιά της, αυτή τη φορά, θα είναι ανθρωπογενή.

Αν, μέχρι πρόσφατα, η κάθε άλλο παρά αυταπόδεικτη «αρχή» της απόλυτης κυριαρχίας του ανθρώπου πάνω στη Φύση αλλά και τους άλλους ανθρώπους νομιμοποιούσε τις καταστροφικές (οικολογικά) και τις ολέθριες (κοινωνικά) συνέπειες της νεωτερικής βιοπολιτικής, σήμερα δεν μπορεί να το κάνει πια.

Αραγε, τι θα απομείνει από το ανθρώπινο είδος, όπως τουλάχιστον το γνωρίζαμε μέχρι σήμερα, μετά τη λαίλαπα της έκτης μαζικής εξαφάνισης της ζωής;

Και πόσο φερέγγυα είναι η κυρίαρχη προπαγάνδα και τα ανθρωπόκαινα όνειρα για μια αμιγώς τεχνολογική «αυτο-υπέρβαση» της σημερινής πλανητικής κρίσης;

Στο φανταστικό, για την ώρα, Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό των μέσων του 21ου αιώνα, στο λήμμα Ανθρωπόκαινος Εποχή (Anthropocene Epoch) διαβάζουμε:

«Επιστημονικός όρος που εισηγήθηκε στα τέλη του εικοστού αιώνα ο βραβευμένος με Νόμπελ Χημείας Ολλανδός Paul Crutzen, για να περιγράψει τη νέα γεωλογική εποχή στην οποία έχει εισέλθει ανεπιστρεπτί ο πλανήτης μας. Στην Ανθρωπόκαινο Εποχή το γήινο περιβάλλον, δηλαδή το σύνολο των φυσικών, χημικών και βιολογικών χαρακτηριστικών του πλανήτη, εξαρτάται και σε μεγάλο βαθμό διαμορφώνεται, τόσο τοπικά όσο και συνολικά, από τη μαζική παρουσία και τις δραστηριότητες του ανθρώπινου είδους. Μολονότι, τις δύο πρώτες δεκαετίες του εικοστού πρώτου αιώνα η “Ανθρωπόκαινος Εποχή” δεν είχε αναγνωριστεί επίσημα από τη Διεθνή Επιτροπή Στρωματογραφίας (International commission of stratigraphy ή ICS), οι ειδικοί της Ομάδας Εργασίας για την Ανθρωπόκαινο, που είχε συσταθεί από την ίδια την ICS, εισηγούνταν επίμονα -από τις αρχές του αιώνα- την αναγνώριση της νέας γεωλογικής εποχής. Τα αίτια της πολύ καθυστερημένης αναγνώρισής της ήταν επιστημονικά και πολιτικά».

Ανθρωπόκαινοι... δυσκολίες

Στα προηγούμενα άρθρα μας παρουσιάσαμε συνοπτικά τα επιστημονικά δεδομένα που δικαιολογούν την ακρίβεια του παραπάνω εγκυκλοπαιδικού λήμματος. Σήμερα θα σταθούμε περισσότερο στην τελευταία, μάλλον αινιγματική πρόταση που αυτό το λήμμα περιέχει σχετικά με τα «επιστημονικά και τα πολιτικά» αίτια που εμποδίζουν την καθολική αποδοχή της Ανθρωπόκαινου Εποχής από τους περισσότερους ανθρώπους και τις κυβερνήσεις τους. Επιστημονικά γιατί, μέχρι σήμερα, οι ειδικοί επιστήμονες δεν έχουν καταφέρει να συμφωνήσουν μεταξύ τους σχετικά με την ακριβή ημερομηνία έναρξης ή, έστω, για το ποια πρέπει να είναι τα κριτήρια αναγνώρισης της νέας γεωλογικής εποχής: Κάποιοι τοποθετούν την έναρξή της πριν από 11 χιλιάδες χρόνια, όταν δηλαδή το είδος μας επινόησε τη γεωργία και τη μόνιμη εγκατάσταση των ανθρώπων σε μεγάλες κοινότητες.

Κάποιοι άλλοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι ξεκίνησε μετά τον 18ο αιώνα με τη Βιομηχανική Επανάσταση, ενώ άλλοι είναι πεπεισμένοι πως ξεκίνησε μόλις στα μέσα του εικοστού αιώνα.

Ανεξάρτητα όμως από την ημερομηνία έναρξης, η πλειονότητα των ειδικών ερευνητών συμφωνεί ότι βρισκόμαστε σε μια νέα γεωλογική εποχή: σχεδόν κανείς δεν αμφισβητεί πλέον ότι η επίδραση των ανθρώπων πάνω στη Γη τους δύο τελευταίους αιώνες είναι συγκρίσιμη π.χ. με την έντονη ηφαιστειογενή δραστηριότητα, την τεκτονική των πλακών ή με έναν αρκετά μεγάλο μετεωρίτη που πέφτει στον πλανήτη.

Φυσικές καταστροφές που αναδιαμόρφωσαν, κατ’ επανάληψη, το πλανητικό σκηνικό και επηρέασαν αποφασιστικά την πορεία της ζωής, προκαλώντας τις πέντε γνωστές μαζικές εξαφανίσεις. Ενώ, όμως, οι πέντε προηγούμενες μαζικές εξαφανίσεις έλαβαν χώρα πολύ πριν εμφανιστεί το ανθρώπινο είδος, η τελευταία έκτη μαζική εξαφάνιση -που αναμφίβολα οφείλεται σε ανθρωπογενή αίτια- εκδηλώνεται πια με τόσο ταχύτατους ρυθμούς ώστε να προκαλεί μεγάλη ανησυχία στους ειδικούς.

Συνοψίζοντας κανείς τις αμέτρητες σχετικές έρευνες μπορεί να καταλήξει σε τουλάχιστον τρία βασικά συμπεράσματα σχετικά με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της τρέχουσας έκτης μαζικής εξαφάνισης:

1) Είναι πολύ γρήγορη: τα τελευταία διακόσια χρόνια υπολογίζεται ότι έχουν εξαφανιστεί οριστικά πάνω από 100 είδη θηλαστικών, δηλαδή κατά μέσο όρο 2 είδη τον χρόνο. Ενώ παλαιότερα η εξαφάνιση ενός μόνο είδους συνέβαινε συνήθως κάθε 50 χρόνια!

2) Οι μαζικές εξαφανίσεις πολλών ζωικών και φυτικών ειδών λόγω της κλιματικής αλλαγής και της ανθρωπογενούς υποβάθμισης του γήινου περιβάλλοντος είναι μη αντιστρεπτές: κανένα εξαφανισμένο είδος δεν επιστέφει ποτέ στη ζωή. Η απώλειά του, όμως, εκτός του ότι ανατρέπει τις οικολογικές ισορροπίες, φτωχαίνει τη βιοποικιλότητα και έχει αρνητικές συνέπειες για τους οργανισμούς που επιβιώνουν.

3) Ειδικότερα σε ό,τι αφορά τους ανθρώπους, η κοινή γνώμη τείνει να αδιαφορεί ή να υποτιμά τη σημασία της μαζικής εξαφάνισης πολλών ειδών, είτε επειδή είναι ανεπαρκώς ενημερωμένη για τις μεσομακροπρόθεσμες συνέπειες για την ίδια, είτε επειδή πρόκειται για άγνωστες (στους περισσότερους ανθρώπους) μορφές ζωής που ζούσαν κάπου αλλού, σε απομακρυσμένες γεωγραφικά περιοχές σε άλλες ηπείρους.

Ακόμη και οι πιο «ενημερωμένοι» άνθρωποι καθησυχάζουν τον εαυτό τους γι’ αυτά τα φαινόμενα υποστηρίζοντας ότι οι μαζικές εξαφανίσεις αποτελούν μια ευκαιρία για την εξέλιξη νέων, άγνωστων και πιθανά πιο πολύπλοκων μορφών ζωής.

Παραβλέποντας, ωστόσο, δύο «μικρές» λεπτομέρειες: τους πολύ υψηλούς και ενδεχομένως ανεξέλεγκτους ρυθμούς εξάπλωσης των μαζικών εξαφανίσεων, καθώς και το γεγονός ότι αυτές, όλο και πιο συχνά, αποδεικνύονται ανθρωπογενείς και όχι φυσικές.

Ποιος ή τι, όμως, μπορεί να εγγυηθεί σε αυτά τα αισιόδοξα και, κατά τα άλλα, νοήμονα άτομα ότι το ανθρώπινο είδος δεν θα είναι το επόμενο θύμα των μαζικών εξαφανίσεων που το ίδιο προκαλεί;

Μάταια θα αναζητούσε κανείς στην ιστορία της εξέλιξης μια εύλογη και κυρίως καθησυχαστική απάντηση σε αυτό το πολύ ενοχλητικό ερώτημα.

Αντίθετα, λαμβάνοντας υπόψη τα όσα γνωρίζουμε για το θλιβερό τέλος των πανίσχυρων άλλοτε μορφών ζωής, μάλλον ιδιαίτερα ανήσυχοι θα έπρεπε να είναι για τη διαιώνιση της κυριαρχίας του είδους μας.

Ανθρωπογενής ή καπιταλιστικογενής;

Τώρα, όσον αφορά τα πολιτικά-ψυχολογικά αίτια της καθυστερημένης αναγνώρισης των καταστροφικών συνεπειών της Ανθρωπόκαινου Εποχής, αυτά θα πρέπει να αναζητηθούν, αφενός, στη μεγάλη δυσκολία της ανθρωπότητας να αποδεχτεί ότι ευθύνεται η ίδια για την έκτη μαζική εξαφάνιση αμέτρητων μορφών ζωής και, αφετέρου, στην επίμονη άρνησή της να αναλάβει -ως νοήμον και κυρίαρχο είδος- τις πολύ οδυνηρές αλλά αναγκαίες αυτοπεριοριστικές ενέργειες για την επιβίωση της ζωής όπως τη γνωρίζουμε μέχρι σήμερα.

Δυστυχώς, σε αυτές τις δύο «φυσικές» και «προβλεπόμενες» αντιδράσεις του ανθρώπινου είδους έρχονται να προστεθούν και τα πολιτικο-οικονομικά συμφέροντα του κυρίαρχου -από τη νεωτερική εποχή μέχρι σήμερα- τρόπου ζωής των δυτικών κοινωνιών.

Πώς αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι, αν και είναι ορατές οι συνέπειες της ανθρωπογενούς οικολογικής καταστροφής, καμία ανεπτυγμένη ανθρώπινη κοινωνία δεν είναι διατεθειμένη να εγκαταλείψει τις πάγιες οικονομικές αρχές και τους καπιταλιστικούς τρόπους παραγωγής που ευθύνονται ολοφάνερα για την καταστροφή του περιβάλλοντος και την υποβάθμιση της βιοποικιλότητας;

Αν και επιστημονικά ακριβής, η έννοια της κλιματικής και της οικολογικής «ανθρωπογενούς καταστροφής» κατέληξε να λειτουργεί στους περισσότερους ανθρώπους μόνο ενοχικά και εκφοβιστικά, με αποτέλεσμα να συσκοτίζει τα πραγματικά ιστορικά και πολιτικο-οικονομικά αίτια. Διότι βέβαια δεν είναι οι αφηρημένες, μη ιστορικές και μη συνειδητές ανθρώπινες δραστηριότητες που δημιουργούν την πλανητική κρίση, αλλά οι συγκεκριμένες πρακτικές κυριαρχίας που εδώ και αιώνες ασκούνται από όσους ασκούν την εξουσία τους τόσο πάνω στη Φύση όσο και στη μεγάλη πλειονότητα των ανθρώπων. Υπό αυτή την έννοια, η τρέχουσα πλανητική καταστροφή είναι καπιταλιστικογενής και όχι γενικά και αόριστα... ανθρωπογενής.

Η ευρύτατη αποδοχή στις μέρες μας των «ανθρωπόκαινων» επιστημονικών εξηγήσεων είναι βέβαια απολύτως δικαιολογημένη, αφού στηρίζονται σε έναν ατελείωτο αριθμό ερευνών.

Ταυτόχρονα, όμως, η ευρύτατη αποδοχή μπορεί κάλλιστα να αποδειχτεί και σκοταδιστική όταν αποκρύπτει ή όταν μυστικοποιεί τα πολύ συγκεκριμένα ιστορικά, οικονομικά και ανθρωπολογικά αίτια που έφεραν την ανθρωπότητα και ευρύτερα τη ζωή στον πλανήτη στο χείλος της εξαφάνισης!

Πράγματι, ενώ η έννοια της «Ανθρωπόκαινου Εποχής» είναι μια μεγάλη ιδέα και ένα ισχυρότατο επιστημονικό εργαλείο κατανόησης και εξήγησης, η πρόσφατη «Ανθρωπόκαινος μόδα», το να αναζητάμε δηλαδή αποκλειστικά βιογεωλογικές εξηγήσεις για όλα σχεδόν τα προβλήματά μας, μπορεί να αποδειχτεί το πιο πρόσφατο βιοπολιτικό ιδεολόγημα για να αποδεχτούμε τον δήθεν μοιραίο χαρακτήρα των μελλοντικών απανθρωποποιητικών επιλογών που σχεδιάζονται επιμελώς από την κυρίαρχη Βιοεξουσία.

Ωστόσο, για τη σημερινή «Ανθρωπόκαινο προπαγάνδα» για τον «Μετα-ανθρώπινο παράδεισο» του μέλλοντός μας θα πούμε περισσότερα στο επόμενο άρθρο.

Η βιοπολιτική διαχείριση των Ανθρωπόκαινων φόβων

Η καλλιέργεια της ρευστότητας, της αβεβαιότητας και της διαρκούς ανασφάλειας ως εργαλείου κοινωνικής διαχείρισης έχει αναλυθεί επαρκώς από σημαντικούς πολιτικούς στοχαστές -Μισέλ Φουκό, Ζίγκμουντ Μπάουμαν, Τζόρτζιο Αγκάμπεν κ.ά.- οι οποίοι με το πρωτοποριακό έργο τους έχουν εξηγήσει αναλυτικά το πώς οι τυπικές μετανεωτερικές πολιτικές της συρρίκνωσης του κράτους δικαίου, της διαρκούς οικονομικής ανασφάλειας και της συστηματικής αποδόμησης των δημοκρατικών θεσμών αποτελούν τις «παράπλευρες απώλειες» της μαζικής αποδοχής του κυρίαρχου «πνεύματος των καιρών», του λεγόμενου γερμανιστί «zeitgeist», το οποίο στις μέρες μας εκφράζεται και δικαιολογείται «επιστημονικά» από την «Ανθρωπόκαινο μόδα».

Παραδόξως, η νέα βιοπολιτική στρατηγική της καλλιέργειας του γενικευμένου φόβου και του αόριστου πανικού, που βασίζεται επιλεκτικά σε ορισμένες πολύ πρόσφατες επιστημονικές κατακτήσεις, κατάφερε πολύ σύντομα να επιβληθεί πλανητικά ως αντιστάθμισμα στις δήθεν εγγενείς αδυναμίες της σύγχρονης δημοκρατίας και κυρίως ως ένα αποτελεσματικό μέσο για την αντιμετώπιση των εχθρών της: το κλίμα παγκόσμιας ανασφάλειας και ρευστότητας ευνοεί, συνήθως, τις πιο συντηρητικές πολιτικές επιλογές των πολιτών, οι οποίοι τρομοκρατημένοι στρέφονται σε αντιδραστικούς πολιτικούς ηγέτες που δημαγωγικά τους υπόσχονται ασφάλεια και σταθερότητα, με αντίτιμο βέβαια τη «θυσία» κάποιων συστηματικά απαξιωμένων κοινωνικών, εργασιακών δικαιωμάτων και δημοκρατικών ελευθεριών.

Η καλλιέργεια και η διαχείριση κάποιων αδιαφανών και δήθεν μοιραίων απειλών της Ανθρωπόκαινου Εποχής, σε συνδυασμό με την ευκολία που οι τρομοκρατημένοι πολίτες αντιδρούν στα αβάσταχτα συναισθήματα του φόβου και της διαρκούς ανασφάλειας παραχωρώντας πρόθυμα και «οικειοθελώς» τις ελευθερίες και τα δικαιώματά τους, μας αποκαλύπτουν πολλά για τις αδιαφανείς πτυχές της πολιτικής χειραγώγησης των ανθρώπινων φοβικών αντιδράσεων.

Για παράδειγμα, μόνο έτσι εξηγείται το όλο και συχνότερα διαπιστωμένο γεγονός ότι στις πολιτικές εκλογές οι απρόσωπες πλανητικές απειλές, όπως π.χ. η πλανητική οικολογική καταστροφή εξ αιτίας της ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής, δεν κινητοποιούν εξίσου τους ψηφοφόρους με τα συντηρητικά κόμματα που υπόσχονται την οριστική εξάλειψη του μεταναστευτικού προβλήματος.

http://www.efsyn.gr/arthro/oytopies-kai-dystopies-tis-anthropokainoy-epohis

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Η εποχή του πλανητικού απορρυθμιστή
Η ανθρωπογενής υποβάθμιση της Βιόσφαιρας

Βότανα γνωστά σε όλους μας που θεραπεύουν....

Basiliki Antoniadou 

Takis Bitounis

     ΒΟΤΑΝΑ.....ΞΕΡΕΤΕ ΟΤΙ....    

ΦΥΛΛΑ ΕΛΙΑΣ: Διουρητικό, Υπέρταση, Αρτηριοσκλήρωση, Ζαχαρώδη Διαβήτη.

ΦΑΣΚΟΜΗΛΟ: Τονωτικό, Διεργετικό, Κατάθλιψη, Εφιδρωτικό, Δυσπεψία, Γαστρίτιδα, Αρθρίτιδα, Υπερτασικό.

ΤΣΟΥΚΝΙΔΑ: Διουρητικό, Σάκχαρο, Αφροδισιακό, Ουρικό Οξύ, πέτρες στη χολή

ΤΣΑΪ ΠΡΑΣΙΝΟ: Αντιοξειδωτικό, Τονωτικό, Χοληστερίνη, Υπέρταση, Υπερένταση, Υπερτριγλυκερίδια.

ΤΣΑΪ ΜΑΥΡΟ: Διεγερτικό, Τονωτικό, Διάρροια, Χωνευτικό, Θερμαντικό, Εφιδρωτικό, Κρυολόγημα, Βήχας, Συνάχι, Διουρητικό,

ΤΡΙΦΥΛΛΙ: Τονωτικό, Αναιμία, Βρογχίτιδα, Κοκίτης, Βήχας, Εξωτερική Χρήση για πρηξίματα και πληγές.

ΤΙΛΙΟ: Ελαφρά υπνωτικό, Βήχας, Ρευματισμούς, Αρθρίτιδα, Δυσκοιλιότητα, Δυσπεψία, Πέτρες στα Νεφρά, Ημικρανίες.

ΣΥΚΟΦΥΛΛΑ: Άσθμα, Βήχας, Φαρυγγίτιδα.

ΣΚΟΡΔΟ: Αρτηριοσκλήρωση, Υπέρταση, Χοληστερίνη, Τριγλυκερίδια, Καρδιακά προβλήματα, Νευραλγίες,

ΣΕΛΙΝΟ: Διεγερτικό, Αρθρίτιδα, Βρογχίτιδα, Ανορεξία, Ρευματισμούς, Διουρητικό, Τονωτικό, Ουρικό οξύ.

ΡΙΓΑΝΗ: Βήχας, Στομαχόπονος, Άσθμα, Διάρροια, Εντερικές Διαταραχές, Ρευματισμούς, Πονόδοντος.

ΠΕΥΚΟ: Βρογχίτιδα, Πνευμονία, Βήχας, Ρευματισμοί.

ΜΕΛΙΣΣΟΧΟΡΤΟ: Τονωτικό, Μελαγχολία, Αϋπνίες, Ουρικό Οξύ, Ναυτία, Υπέρταση, Ταχυκαρδίες, Νευρική ένταση, Ενοχλήσεις στομάχου, Κρυολόγημα.

ΜΑΡΑΘΟΣ: Αδυνάτισμα, Διουρητικό, Δυσπεψία, καθαρίζει τα Νεφρά, Ναυτία, Πέψη, Βήχας, Γρίπη, ρυθμίζει την Έμμηνο Ρύση, αυξάνει την ποσότητα γάλακτος.

ΜΑΝΤΖΟΥΡΑΝΑ: Αϋπνίες, Άγχος, Στομαχόπονος, Πονοκέφαλος, Κοιλόπονος.

ΜΑΙΝΤΑΝΟΣ: Διουρητικό, Υπέρταση, πέτρες στα Νεφρά, Ταχυπαλμία, πόνους Περιόδου.

ΛΕΜΟΝΙ: Δροσιστικό Αρθρίτιδα, Πυρετός, Ρευματισμοί, Βήχας, Δυσπεψια

ΚΡΙΘΑΡΙ: Τονωτικό, Έλκος, Στομαχικές Διαταραχές, Φυσική δύναμη, Αντιοξειδωτικό, Χοληστερίνη.

ΚΡΕΜΜΥΔΙ: Διαβήτης, Τονωτικό, Υπέρταση.

ΚΑΡΥΔΟΦΥΛΛΑ: Τονωτικό, Σάκχαρο, Εξωτερική Χρήση για τις Δερματοπάθειες.

ΙΤΙΑ: Τονωτική, Πυρετός, Αρθρίτιδα, Πονοκέφαλος, Φλεγμονές.

ΕΛΙΑ (φύλλα φρέσκα ή αποξηραμένα): Αρτηριακή πίεση, Χοληστερίνη, Σάκχαρο.

ΔΥΟΣΜΟΣ: Πόνους στομάχου, Αέρια, Κρυολόγημα, Ναυτία, Άγχος, Ένταση, Πόνους περιόδου

ΔΕΝΔΡΟΛΙΒΑΝΟ: Τονωτικό, Κατάθλιψη, Καρδιά, Πονοκέφαλος, Τυμπανισμός, Υπερκόπωση, Εξωτερικά για τριχόπτωση, Πιτυρίδα.
ΔΑΦΝΗ: Ρευματισμούς, Αρθριτικά, Πυρετός.

ΓΑΪΔΟΥΡΑΓΚΑΘΟ: Τονωτικό, Ορεκτικό, Πέτρες Χολής, Συκώτι.

ΒΑΣΙΛΙΚΟΣ: Δυσπεψία, Βήχας, Πυρετός, Δυσεντερία, Πνευμονία, Νεύρα.

ΒΑΛΣΑΜΟ: Κατάθλιψη, Δερματικές Φλεγμονές, Τραύματα, Εγκαύματα, Δερματικές παθήσεις

ΑΛΟΗ: Αυξάνει την όρεξη, Εξωτερική Χρήση: για την περιποίηση του δέρματος από εγκαύματα, αμυχές και πληγές

ΑΓΚΙΝΑΡΑ: Διουρητικό, Ορεκτικό, Συκώτι, Χολή, Χοληστερίνη, Σάκχαρο.

Ο Αϊνστάιν είχε πει: Τι θα συμβεί στον πλανήτη εάν εξαφανιστούν οι μέλισσες

  ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ   

Ο Αϊνστάιν είχε πει: «Αν κάποτε οι μέλισσες εξαφανιστούν, δεν θα απομείνουν στον άνθρωπο παραπάνω από τέσσερα χρόνια ζωής». Μήπως ο διάσημος φυσικός είχε προβλέψει την αφάνιση των πιο σημαντικών εντόμων για τον πλανήτη;

Οι μέλισσες ίσως να μην θεωρούνται απο κάποιους απότα πιο σημαντικά ζώα αλλά έχουν τον κύριο ρόλο για τη ζωή των οικοσυστημάτων. Είναι γνωστές για το μέλι, το βασιλικό πολτό και το κερί. Aρκετοί είναι αυτοί που αγνοούν ότι είναι επικονιαστές. Τι σημαίνει αυτό; Εκείνες είναι υπεύθυνες για τη γονιμοποίηση των φυτών. Ταξιδεύουν από άνθος σε άνθος επικονιάζοντάς τα. Όχι μόνο τα απλά φυτά όπως τα αγριολούλουδα, αλλά και δέντρα, μελιτζάνες, καρπούζι και άλλα όπως το βαμβάκι. Καταλαβαίνουμε άρα, ότι οι μέλισσες είναι υπεύθυνες όχι μόνο για τηντροφή του ανθρώπου αλλά και για το ρουχισμό του.

Ο Οργανισμός Τροφίμων και Γεωργίας των Ηνωμένων Εθνών σε έκδοση για τον ρόλο των μελισσών στα οικοσυστήματα δημοσίευσε πως σε μια κυψέλη με 25.000 συλλέκτριες μπορούν να γονιμοποιηθούν 250.000.000 άνθη. Με αυτό γίνεται κατανοητό ότι η εξαφάνισή τους θα είναι μοιραία για την ανθρωπότητα.

Εφόσον πλέον είναι αντιληπτό πόσο κρίσιμος είναι ο ρόλος τους στη φύση, ας εξετάσουμε γιατί κινδυνεύει η ύπαρξή τους. Η μεγαλύτερη απειλή είναι τα χημικά φυτοφάρμακα υψηλής τοξικότητας όπως τα νεονικοτινοειδή τα οποία χρησιμοποιούνται στις βιομηχανικές καλλιέργειες. Αυτά τα φυτοφάρμακα κυκλοφορούν σε όλα τα μέρη του φυτού, άρα όταν οι μέλισσες παίρνουν γύρη ή νέκταρ, τα προσλαμβάνουν, με αποτέλεσμα να βλάπτεται το νευρικό τους σύστημα και αργότερα να οδηγούνται σε θάνατο.

__________

https://viralgreece.eu/ti-tha-symvi-ston-planiti-ean-exafanistoun-melisses

Βιώσιμη ανάπτυξη θεωρούνται, η καλύτερη αξιοποίηση των γνώσεων, δεξιοτήτων και ικανοτήτων των εργαζομένων και του συνόλου των πολιτών

Tsakthan Weekly 2/9/2018 -- Οικολογία, Κοινωνία και Εργασία 6

Η επίλυση του προβλήματος που παίρνει διλημματική μορφή, δηλαδή από τη μια πλευρά προτεραιότητα στη βραχυπρόθεσμη οικονομική ανάπτυξη και μεγέθυνση και από την άλλη παράλληλη και αλληλοσυνδεόμενη μακροπρόθεσμη οικονομική και οικολογική ανάπτυξη λαμβάνει τρεις διαστάσεις που πρέπει να συνυπολογιστούν. Η αξιολογική, δηλαδή η υποκατάσταση της αρχής της κεφαλαιακής αποδοτικότητας από την αρχή της κοινωνικής χρησιμότητας (αξία ανταλλαγής από αξία χρήσης). 

Η πολιτική, δηλαδή η αυτονομία και αυτοδιαχείριση που συνεπάγεται ουσιαστικά και τον εξανθρωπισμό της βιομηχανικής (αλλά και όχι μόνο βιομηχανικής) επιχείρησης και τη δημιουργία μονάδων παραγωγής φιλικών προς το φυσικό, ανθρωπογενές και πολιτισμικό περιβάλλον στις οποίες οι εργαζόμενοι θα έχουν άμεση γνώση και επαφή με το τελικό προϊόν της εργασίας τους και την κατανομή του. 

Η τεχνική διάσταση, δηλαδή η εξάλειψη των συνθηκών εκείνων που οδηγούν στα φαινόμενα της αλλοτρίωσης και της αποξένωσης των εργαζομένων από την ίδια τους την εργασία. 

Οι τρεις αυτές διαστάσεις στοιχειοθετούν το βασικό πλαίσιο που οριοθετεί την κεντρική για το οικολογικό κίνημα έννοια της βιώσιμης ή αειφόρου ανάπτυξης που ουσιαστικά σημαίνει ανάπτυξη συμβατή και φιλική με το περιβάλλον. Αυτή η βασική θέση συνδέεται άμεσα με την άλλη θέση που διέπει τη φιλοσοφία της διαχείρισης των πόρων τόσο σε τοπικό και εθνικό επίπεδο όσο και σε διεθνές, πλανητικό επίπεδο [1]. Περιβαλλοντική υποβάθμιση, αντιθέτως, σημαίνει "μη βιώσιμη ανάπτυξη". Αν διαβάσουμε και μελετήσουμε σε βάθος τα διεθνή οικονομικά στοιχεία, τις οικολογικές αναλύσεις, ενδεχομένως να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι «υπάρχουν κοινές αιτίες περιβαλλοντικής υποβάθμισης, ανεξαρτήτως τόπου, κουλτούρας και ανάπτυξης» και να διαπιστώσουμε ότι «η οικονομική ανάπτυξη από μόνη της ούτε προκαλεί ούτε θεραπεύει την περιβαλλοντική υποβάθμιση» [2]. 

Προϋποθέσεις που τίθενται για την κίνηση στην κατεύθυνση της βιώσιμης ανάπτυξης θεωρούνται, η καλύτερη αξιοποίηση των γνώσεων, δεξιοτήτων και ικανοτήτων των εργαζομένων και του συνόλου των πολιτών, η σώφρων διαχείριση και διαφύλαξη των περιβαλλοντικών πόρων και, τέλος, η χρήση της πλέον καθαρής τεχνολογίας. Η καθαρή τεχνολογία πέραν των επιπτώσεών της στη βελτίωση του περιβάλλοντος λόγω της μειωμένης ανάγκης σε περιβαλλοντικούς πόρους είναι σε θέση να επιφέρει υψηλούς δείκτες εργασιακής απασχόλησης με τις νέες υπηρεσίες με τις νέες υπηρεσίες επισκευής και ανακύκλωσης προϊόντων που θα απαιτούνται. Ο ρόλος του δημόσιου τομέα, των κρατικών αρχών και υπηρεσιών και, πάνω απ’ όλα, των κοινωνικών κινημάτων διαγράφεται σημαντικός σε μια τέτοια προοπτική : «οφείλουν να δημιουργήσουν το απαραίτητο πλαίσιο και τις προϋποθέσεις, να δημιουργήσουν κίνητρα και να άρουν τα εμπόδια ώστε να διευκολύνουν τα άτομα και τις ιδιωτικές επιχειρήσεις να αντεπεξέλθουν στους ρόλους που τους αναλογούν» [3]. Ο ρόλος των κοινωνικών κινημάτων όμως που σχετίζονται με το περιβάλλον και την οικολογία είναι ακόμη πιο καθοριστικός : κινητοποίηση για την πίεση του κράτους από τη μια για αλλαγή πολιτικής κατεύθυνσης προς την βιώσιμη ανάπτυξη και από την άλλη να δημιουργήσουν συνθήκες ανατροπής δομών και θεσμών που σχετίζονται πρώτα και κύρια με την λογική του κέρδους ως του μοναδικού και παντοδυνάμου κριτηρίου ανάπτυξης. Θέτουν, δηλαδή, ζήτημα ουσιαστικής αμφισβήτησης του καπιταλιστικού κοινωνικού σχηματισμού και όχι απλού "πρασινίσματός του"[4]. Οι θέσεις των θεωρητικών ρευμάτων σε διεθνές επίπεδο [5] μας είναι χρήσιμες για να εξετάσουμε το κατά πόσο τα ελληνικά πολιτικά κόμματα ενημερώνονται κι αφομοιώνουν κριτικά αυτούς τους προβληματισμούς. 

Πρώτα απ’ όλα, η φιλελεύθερη θέση συνοψίζεται στη φράση «ο ρυπαίνων πληρώνει». Η λογική αυτή επισημαίνει πως οι εξωτερικές επιβαρύνσεις λόγω της ρύπανσης που επιφέρει η οικονομική δράση πρέπει να αντιμετωπίζονται από τα ενδιαφερόμενα μέρη και μόνο μέσα από ελεύθερες διαπραγματεύσεις. Η ίδια η αγορά με τη δική της λογική μπορεί να αντιμετωπίσει πιο αποτελεσματικά το ζήτημα αν συμφωνηθεί να δοθούν τιμές στα ελεύθερα αγαθά που πρόσφερε στο παρελθόν απλόχερα η φύση και με κατεύθυνση την ιδιοποίηση με τη λογική της ατομικής ιδιοκτησίας των πηγών αυτών. Η συνεπαγωγή της σκέψης αυτής είναι να ρυθμίζονται οι ρυθμοί ανάλωσής τους σύμφωνα με τους ρυθμούς της ζήτησής τους. Η νεο-φιλελεύθερη αυτή αντίληψη είναι φανερό ότι υπερβαίνει τη θέση του J. Locke και ωθεί στην εμπορευματικοποίηση όλων των ελεύθερων αγαθών που αναγνώριζε η κλασική πολιτική οικονομία [6] και τα οποία ήταν ιδιοκτησία του συνόλου της ανθρωπότητας και της φύσης. Άρα για τους νέους φιλελεύθερους ο πράσινος καπιταλισμός είναι το μέλλον της ανθρωπότητας και της φύσης [7]

Ο μηχανισμός της αγοράς, θεωρούν οι σοσιαλδημοκρατικής προέλευσης και οι νεοκεϋνσιανοί πολιτικοί και οικονομολόγοι, όπως λειτουργεί σύμφωνα με τους κανόνες του οικονομικού φιλελευθερισμού αδυνατεί να λάβει υπ’ όψιν του τις εξωτερικές επιβαρύνσεις της παραγωγής στην κοστολόγηση και τιμολόγηση του προϊόντος, με συνέπεια να πρέπει το κράτος να αναλάβει να παρέμβει για την προστασία του περιβάλλοντος. Ο πράσινος φόρος είναι η βασική πολιτική παρέμβασης του κράτους που βοηθάει στην εσωτερίκευση της εξωτερικής επιβάρυνσης στην τιμή του προϊόντος ώστε να εξισωθούν τα δυο κόστη : το ιδιωτικό και το κοινωνικό. Η κρατική παρέμβαση, εθνική αλλά και διεθνής στο βαθμό που διεθνοποιείται η οικολογική κρίση θεωρείται απαραίτητη, γιατί η μεγαλύτερη αδυναμία της αγοράς είναι κυρίως η αδυναμία επακριβούς εξακρίβωσης και μέτρησης της εξωτερικής επιβάρυνσης, που μπορεί να γίνει μόνο μέσω των συγκεντρωμένων, ή και αποκεντρωμένων, θεσμών του κράτους (υπουργεία, τοπική αυτοδιοίκηση, πανεπιστημιακές μονάδες και ινστιτούτα ερευνών)

Πέρα από το νέο φιλελευθερισμό και τη νεοκεϋνσιανή σοσιαλδημοκρατία που αναγνώρισαν το πρόβλημα της μόλυνσης του περιβάλλοντος και πρότειναν λύσεις ανάλογα με τη βασική λογική τους, η Αριστερά, τουλάχιστον στις επίσημες και κρατικές εκδοχές του, είτε αγνοούσε το πρόβλημα έχοντας ως κύριους στόχους του την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων με κατεύθυνση το σοσιαλισμό και την κάλυψη των βασικών καταναλωτικών αναγκών των ανθρώπων είτε το θεωρούσε δευτερεύον και το απέδιδε στα παραπροϊόντα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής υποσχόμενος τη λύση του στο σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας ως πρόβλημα τεχνικής και μόνο. Η κρατική αριστερά των καθεστώτων του "υπαρκτού σοσιαλισμού" δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της μόλυνσης του περιβάλλοντος στις κοινωνίες αυτές και μετά το ατύχημα του Chernobyl αποδείχτηκε περίτρανα ότι η μόλυνση στις κοινωνίες αυτές είχε χειρότερες τιμές απ’ ότι στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές κοινωνίες. Όμως κριτικές φωνές και δυνάμεις υπήρξαν και μέσα στα πλαίσια του χώρου αυτού της παραδοσιακής αριστεράς που, αργά ή γρήγορα, σε ορισμένες περιπτώσεις στη Δυτική Ευρώπη κατάφεραν να επιβάλουν την άποψή τους στους πολιτικούς τους φορείς.

~~~~~~~~~~~~

[1] Βλ. Σιούτη Γ., (1995α) ο.ε.π. , σ.σ. 75 - 8 και Dobson A., (1995), σ.σ. 17 - 9.

[2] Βλ. Ξεπαπαδέας Αν., (1995), ο.ε.π. , σ.σ. 179 - 95, ο οποίος και καταλήγει στο εξής συμπέρασμα : «Η ανάγκη διαμόρφωσης συντονισμένης βιομηχανικής περιβαλλοντικής πολιτικής θα πρέπει να τονιστεί ιδιαίτερα επειδή τα εμπειρικά στοιχεία δείχνουν ότι η παραγωγική διαδικασία στην Ελλάδα χαρακτηρίζεται από υψηλή ένταση εκπομπών σε σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση και επομένως το συγκριτικό κόστος της ελληνικής οικονομίας για την προσαρμογή στην Ευρωπαϊκή περιβαλλοντική πολιτική αναμένεται ότι θα είναι υψηλό». ο.ε.π. σελ. 195. 

[3] Βλ. Σιούτη Γ. (1995α), ο.ε.π. σ.σ. 80 - 1.

[4] Σιούτη Γ.Π., (1995), «Βιώσιμη Ανάπτυξη και Προστασία του Περιβάλλοντος» στο Σκούρτος Μ.Σ. & Σοφούλης Κ.Μ. (επιμ.), Η Περιβαλλοντική Πολιτική στην Ελλάδα: Ανάλυση του Περιβαλλοντικού Προβλήματος από τη Σκοπιά των Κοινωνικών Επιστημών, Αθήνα, Εκδόσεις Τυπωθήτω - Γιώργος Δαρδανός, σ.σ. 73 - 86. Επίσης βλ. Σιούτη Γ., (1995β), «Βιώσιμη Ανάπτυξη και Προστασία του Περιβάλλοντος» στο συλλογικό Περιφερειακή ανάπτυξη, χωροταξία και περιβάλλον στο πλαίσιο της Ενωμένης Ευρώπης : Πολιτικές του περιβάλλοντος και ανάπτυξη, Τόμος ΙΙΙ, Αθήνα, Κοινή έκδοση Συνδέσμου Ελλήνων Περιφερειολόγων & Επιθεώρησης Αστικών και Περιφερειακών Μελετών ΤΟΠΟΣ, σ.σ. 43-50. 

[5] Για περισσότερες λεπτομέρειες βλ. • Διαμαντόπουλος Θανάσης, (1992), Οικολογισμός και Πολιτική, Αθήνα, Εκδόσεις Παπαζήση. 

σ.σ. 22-32 και Ναξάκης Χάρης, (1997), «Τα πολιτικά ρεύματα στην οικολογία» στο περιοδικό Θέσεις, Τεύχος 59, Απρίλιος - Ιούνιος ‘97, σ.σ. 133 - 42.

[6] Βλ Λοκ Τζων, (1990), Δεύτερη πραγματεία περί κυβερνήσεως, Αθήνα, Εκδόσεις Γνώση και για κριτική επισήμανση των μεθοδολογικών και πολιτικών προβλημάτων που σημαδεύουν τη γέννηση του φιλελευθερισμού βλ. Αγγελίδης Μανόλης, (1994), Η γένεση του φιλελευθερισμού : προβλήματα σύστασης του πολιτικού σε θεωρίες του κοινωνικού συμβολαίου, Αθήνα, Εκδόσεις Ιδρύματος Σάκη Καράγιωργα.

ιδίως σ.σ. 161 - 192.

[7] Για την κριτική από τη σκοπιά της πολιτικής οικολογίας βλ. Μαντότο Ρίτα, (1996), Ο οικοκαπιταλισμός : Το περιβάλλον ως μεγάλη επιχείρηση, Αθήνα, Εκδόσεις Στάχυ, Σειρά: Κοινωνία και Περιβάλλον 2. 

ιδίως σ.σ. 139 - 158.

Θανάσης Τσακίρης

_________

https://tsakthan.blogspot.com/2018/09/tsakthan-weekly-292018-6.html